Ο βιασμός της ενημέρωσής μας

Το σήριαλ συνεχίζεται. Όλες οι ειδήσεις κρατάνε τρεις ημέρες όπως λέγεται, οπότε έχουμε τουλάχιστον άλλη μια ημέρα μαρτυρίου. Αναφορικά με την τρομοκρατική επίθεση στην Αθήνα λοιπόν, η παρέλαση «μαϊντανών» συνεχίζεται στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Φαντάζομαι ότι αυτό προκαλεί και άγχος στους βοηθούς παραγωγής των δελτίων που καλούνται να εντοπίσουν ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για το συγκεκριμένο ζήτημα με μια επίφαση «ειδικού». Εύκολη δουλειά…οποιοσδήποτε. Συνταξιούχοι αξιωματικοί της τροχαίας, πρώην εργαζόμενοι του ΟΤΕ (συμφέρουν γιατί θα τους χρησιμοποιήσουμε και την στιγμή της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ), καθηγητές πληροφορικής πανεπιστημίου που προφανώς γνωρίζουν αυτόματα τα πάντα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι-σταρ οι οποίοι έχουν εντρυφήσει στα θέματα περί αντιτρομοκρατίας και δικαιωματικά προβάλλουν το στυλ «είναι και άλλα που γνωρίζουμε αλλά δεν είναι για εσάς», κλείνοντας με υπονοούμενο ο ένας το μάτι στον άλλο.
Θεματολογία χωρίς ουσία, ρεπορτάζ που έχουν γραφτεί από το γραφείο, κάνοντας ένα zapping στα ανταγωνιστικά κανάλια, άντε και στα δορυφορικά.
Κάποιες στιγμές, on air, αποκαλύπτεται το κενό, δεν μπορεί να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι πέντε άνθρωποι μιλάνε χωρίς λόγο, ουσία, σκοπό, γνώση. Το κόμπιασμα κρατάει ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και το control ψιθυρίζει στο αυτί του παρουσιαστή «πάμε στο επόμενο, κάνετε κοιλιά». Πέρασμα σε κάτι πιο ανάλαφρο, «έσβησε τα κεράκια για τα γενέθλιά του χτες στο μαγαζί που τραγουδάει ο….., μαζί με τα αγαπημένα του πρόσωπα».
Θυμάμαι την ιστορία μιας φίλης δημοσιογράφου, που μου έλεγε πως ο ένας αρχισυντάκτης δελτίου ειδήσεων τηλεφωνούσε στον συνάδελφο άλλου καναλιού κανονίζοντας να «παίξει» το ρεπορτάζ με τις αποκλειστικές εικόνες χωρίς «αράχνη» (το ψηφιακό λογότυπο/ υδατογράφημα που προβάλουν τα κανάλια σε αποκλειστικά ρεπορτάζ) για μερικά δευτερόλεπτα σε κάποιο off-peak δελτίο, ώστε να «δανειστούν» μερικά δευτερόλεπτα. Την επόμενη φορά η χάρη, εξαργυρωνόταν με αντίστοιχο τρόπο.
Ειδησεογραφία στην Ελλάδα, Ιανουάριος 2007. Κάποιος δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί φυσικά, μήπως παρακολουθούμε τις ειδήσεις που μας αρμόζουν; Είμαστε θύτες ή θύματα στο βιασμό της ενημέρωσής μας; Ο καθένας ας απαντήσει για λογαριασμό του.